Πολιτική Αυτοκριτική

Εδώ και αρκετό καιρό μου έχει γεννηθεί η επιθυμία να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου. Αυτή η επιθυμία προέκυψε όταν άρχισα να αμφισβητώ τις οικογενειακές μου πολιτικές πεποιθήσεις και καταβολές, σαν αποτέλεσμα των όσων συμβαίνουν γύρω μας.

Στο προκείμενο λοιπόν. Και εγώ όπως και πολλοί άλλοι συμπολίτες μας, πιστέψαμε στη δεκαετία 90' ότι μπορούμε να παραμείνουμε σοσιαλιστές στην ιδεολογία, προσαρμοζόμενοι όμως στην νέα τάξη πραγμάτων και υποστηρίζοντας νεο-φιλελεύθερες πολιτικές εφαρμοσμένες μέσω του ΠΑΣΟΚ κάτω από το "ρεαλιστικό" πρίσμα της εποχής. Σκοπός προφανώς ήταν η δημιουργία μιας σύγχρονης και ευημερούσας Ελλάδας.

Συνέβαλλε επίσης στην υιοθέτηση της παραπάνω στάσης και ο βομβαρδισμός από τηλεοράσεως που για πρώτη φορά τότε αφέθηκε ελεύθερη στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Θεατές ενός κόσμου που είχε μόνο μια επιλογή, την αποδοχή των κανόνων της αγοράς, δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι αυτή η εικόνα που μας περνούσαν τα κανάλια, αυτό το πρότυπο που έπρεπε να αποδεχτούμε σαν αναπόφευκτο, ήταν ο κόσμος που εξυπηρετούσε τους μεγαλοεπιχειρηματίες, το κεφάλαιο αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τον ανατριχιαστικό πλέον αυτό όρο. Βέβαια, για όποιους εφάρμοζαν σωστά τον νεο-φιλελευθερισμό, θα υπήρχε και μια ανταμοιβή, δηλαδή πλούτος και ευημερία που μεταφράζονται και σε ασφάλεια και «ελευθερία».

Στα φοιτητικά αμφιθέατρα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μια γενιά που δεν είχε ζήσει πολέμους, χούντα ή άλλες δυστυχίες πίστεψε ότι μπορούσε να εκμεταλευτεί την συγκυρία και να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης που παρέλαβε από την προηγούμενη γενιά. Δέχτηκε να δουλέψει σκληρά, να ανταλλάξει τον συναγωνισμό με τον ανταγωνισμό, να θυσιάσει παλαιότερα κεκτημένα για να μη χάσει την ευκαιρία. Το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης ήρθε στην καλύτερη στιγμή σαν κερασάκι στην τούρτα. Το ΠΑΣΟΚ προσέφερε την εγγύηση ότι δεν θα επέτρεπε την ασυδοσία των οικονομικά ισχυρών επί των αδυνάτων και ταυτόχρονα θα μετασχημάτιζε και θα εκσυγχρόνιζε τον σοσιαλισμό ώστε να ανταπεξέλθει στο κάλεσμα των καιρών.

Η πρώτη 4ετία Σημιτή, μετά από σημαντικές θυσίες, οδήγησε στις πρώτες επιτυχίες σε επίπεδο εθνικών στόχων και μακρο-οικονομικών μεγεθών. Η δεύτερη 4ετία ξεκίνησε σε ένα κλίμα αισιοδοξίας και ελπίδας και κατέληξε όπως κατέληξε. Παρά τα πρώτα αναιμικά αποτελέσματα εκσυγχρονισμού του κράτους και της δημόσιας διοίκησης, η πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες δεν βελτιώνεται. Στη συνέχεια βιώνουμε όλοι την διακυβέρνηση της ΝΔ που ισχυρίζεται ότι σαν αυθεντική αντιπρόσωπος του νεο-φιλελευθερισμού θα τον εφαρμόσει ανόθευτα και αποτελεσματικά. Παρά την τρίτη απόπειρα εφαρμογής του ίδιου μοντέλου, ακόμα και οι ψηφοφόροι της ΝΔ δεν μπορούν να νιώσουν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα.

Οι δείκτες και τα μακρο-οικονομικά μεγέθη, λίγο φαίνεται να επηρεάζουν την καθημερινότητα στην χώρα μας, που ακολουθεί ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης από το 1950 και μετά, για να μην πούμε από την σύστασή της και μετά. Έχοντας χάσει την βιομηχανική επανάσταση, μιμούμενοι πρότυπα ετεροχρονισμένα, φαίνεται ότι διαρκώς πασχίζουμε να συντονιστούμε με τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο αλλά συνεχώς βρισκόμαστε εκτός φάσης, με την ηλεκτρολογική έννοια του όρου. Ποιος φταίει? Ας μην απαντήσω αυτή τη στιγμή.

Ωριμάζοντας και εγώ μέσα από την διαδρομή που μόλις περιέγραψα και κάνοντας την αυτοκριτική μου, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έδειξα αφέλεια, παρασύρθηκα από μεγάλα λόγια και υποσχέσεις και άφησα την πλεονεξία της εποχής να νοθεύσει τις αρχές μου. Δεν αντιλήφθηκα το παιχνίδι που στήθηκε εις βάρος της γενιάς μου και βρίσκομαι τώρα συνυπαίτιος, θήτης και θύμα, μπροστά στο μέλλον που θα ξεπληρώσει στο ακέραιο τα αμαρτήματά μας. Αυτή είναι η αίσθησή μου.

Λαδόκολλα αλά γαλλικά

Το παρακάτω εστιατόριο το συστήνω σε όσους αρέσκονται στις γαλλικές γεύσεις και έχουν βαρεθεί τα στημένα restaurant. Οι ποσότητες των μερίδων χορταίνουν ένα κανονικό έλληνα και τα υλικά μου φάνηκαν εξαιρετικά. Όσοι έχουν άποψη για το πως πρέπει να μαγειρεύεται το ένα και το άλλο, ή θέλουν τη μοσχαρίσια τους χωρίς το αιματάκι της, ας διαλέξουν κάτι άλλο.
Επίσης αν θέλετε στο τραπέζι σας να κάθεστε μόνοι σας και σας ενοχλούν οι γύρω σας ή έχετε να πείτε μυστικά, πηγαίντε αλλού. Αν έχετε καλή διάθεση και σας αρέσει ο χαβαλές, καθήστε μέσα στο μεγάλο τραπέζι με τους άλλους που θα βρείτε εκεί. Το πολύ-πολύ να μεγαλώσετε την παρέα σας. Πήγα Δευτέρα βράδυ στις 21.30 και βρήκαμε να κάτσουμε, αλλά μετά γέμισε.

Λέγεται chez Lucien.

Από links:

1. CHEZ LUCIEN
Τρώων 32, Α. Πετράλωνα, 2103464236. To λιλιπούτειο γαλλικό της πόλης, απλό και χαριτωμένο. O Lucien "μαγειρεύει" ένα μικρό μενού, με χαρακτηριστικές γεύσεις της πατρίδας του. Έως 1 π.μ. € 20 -25.

2. Όσο για το Chez Lucien, το μικρό μυστικό της οδού Τρώων στα Πετράλωνα, είναι μια γαλλική μινιατούρα με άποψη: ένα δωμάτιο κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου (!), τα της κουζίνας κανονίζει αυτοπροσώπως ο Lucien - μην τολμήσετε να του ζητήσετε το φιλέτο σας καλοψημένο- κι ο συνδυασμός πρώτου, κυρίως και γλυκού (της επιλογής σου) κοστίζει μόλις € 20. Ευτυχώς τα «τοσοδούλικα» δεν αφήνουν ούτε τις τιμές τους να γιγαντωθούν...

Νέο-οστρακισμός

Δύο είναι τα θέματα που απασχολούν το σύγχρονο άντρα στις μέρες μας.

Το ένα είναι ένα θεωρητικώς άλυτο πρόβλημα ρευστομηχανικής, κυρίως λόγω της στοχαστικότητας του φαινομένου αλλά και γιατί δεν έχει συγκεντρώσει την απαραίτητη ερευνητική προσπάθεια και προσοχή από μέρους της επιστημονικής κοινότητας. Μιλάω φυσικά, «φυσικά», για το θέμα του που είναι καλύτερα, από άποψης καθαριότητας, να σημαδεύεις όταν ουρείς σε σύγχρονη λεκάνη: α) στο κέντρο, στο νεράκι? ή β) στο πορσελάνινο τοίχωμα της λεκάνης?

Σε αυτό το σημείο να κάνω έκκληση σε όσους ασχολούνται με την υπολογιστική ρευστομηχανική, να ασχοληθούν με αυτό το καίριο θέμα και να δώσουν μια πρακτική απάντηση. Δεν έχει σημασία πόσα μοντέλα και πόσος υπολογιστικός χρόνος θα επενδυθεί. Πρέπει να ξέρει ο σύγχρονος άντρας που να στοχεύει!

Το άλλο θέμα είναι η ποιότητα της δημοκρατίας μας. Τα δεδομένα σαφή. Βαρετή εναλλαγή εξουσίας ανάμεσα σε προνομιούχους απογόνους νεο-αριστοκρατικών φατριών. Ουσιαστικός αποκλεισμός των πολιτών από την λήψη αποφάσεων. Έλλειψη εναλλακτικού μοντέλου διακυβέρνησης, διάρθρωσης των δομών της πολιτείας.

Σε αυτό το πρόβλημα υπάρχει θεωρητική απάντηση. Θα την μοιραστώ μαζί σας. Δεν χρειάζεται να καλέσετε σε 090-.

Κάθε ένας που εκλέγεται και καταλαμβάνει θέση εξουσίας, να έχει μία και μόνη θητεία.

Η Αθηναίοι χρησιμοποιούσαν όστρακα και εξορία, οπότε υπήρχε περίπτωση κάποιος να επανεκλεγεί χάρις στη ανοχή των συμπολιτών του. Αλλά τότε ήταν λιγότεροι και πιθανώς να μην τους περίσευαν οι κατάλληλοι άνθρωποι. Στην εποχή μας αυτό δεν ισχύει. Εμείς χρειαζόμαστε δραστικότερο μέτρο, γιατί όντας περισσότεροι, δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι υπάρχουν αναντικατάστατοι άρχοντες, με ειδικές κρυφές γνώσεις που δεν τις διαθέτει κανείς άλλος. Άλλωστε τι γνώσεις διαθέτει ο Νομάρχης, ο ένας και μοναδικός βεβαίως, βεβαίως? Εκτός από το ότι γνωρίζει τον κατάλογο με τα ρουσφέτια απέξω και ανακατωτά...

Απαγορεύοντας λοιπόν την επανα-εκλογή, μειώνεται η πιθανότητα και δυνατότητα διαφθοράς, ενώ ταυτόχρονα γίνεται επιτακτική η συμμετοχή περισσοτέρων πολιτών στα κοινά. Elementary dear Watson!

Το πρόβλημα στην εφαρμογή αυτής της υπέροχης ιδέας, είναι ότι δεν μπορεί προφανώς να γίνει αποδεκτή από όσους αυτή τη στιγμή εκμεταλεύονται το παρόν σύστημα. Άρα δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι θα έρθει μια τέτοια πρόταση στη βουλή προς ψήφιση. Την λύση στο πρακτικό αυτό πρόβλημα, θα την αφήσω σε εσάς μικρά μου. Για σκεφτείτε το λίγο και κάντε μου μια ευχάριστη έκπληξη...

P.S. Μήπως μια καλή αρχή θα ήταν να αποφύγουμε στις εκλογές να ψηφίσουμε ότι ψηφίσαμε την προηγούμενη φορά? Μια ιδέα είπα...